Kerstmaarkt; 16 december 2019,

GRUNNEGER VERHOALENWINKEL  (Bram Wiekens)

EEMM… LEZEN,

Dou k mie omkeren wol om verder te lopen, vuil mien oog op n noamkoartje.
‘Tiny Meijer.’
Net dou k Arineke oetstokken wol, dat dij noam mie zo bekìnd veurkwam, heurde ik n vraauw zeggen:
‘Ie kinnen mie zeker nait meer.’
Ain blik was voldounde veur n vernijde kennismoaken noa k-wait-nait- houveul joar. Tiny was joarenlaank bie ons op school n zeer actieve mouderhulp. Op school komt ze weschienlek nait meer, omdat heur zeun al in de datteg is, mor actief is ze zeker nog wel.
Zai het tegenswoordeg n nij kindje. Stichten Voordoor. In goud Grunnegs: Veurdeur. Veur elkenain, deur elkenain. n Stee, woar je joezulf vaileg en thoes voulen kinnen. Leegdrempelg. n Stee, woar je veur n habbekrats eten kinnen. Alles onder de nuimer: Soamen. Elkenain is doar welkom.
‘Ook de miljonair,’ zegt Tiny eernsachteg. Ik laag.
‘Ook miljonairs kinnen zok ainsoam voulen,’ legt ze ongeleuvege Thomas oet.
Zai het nait laank neudeg om mie van heur goie bedoulens te overtugen. Subsidieloze Tiny, dij op aigen kompas de wereld perbaaiert te verovern? Nee, mor t is n haartverwaarmend verhoal.
Net zo verwaarmend as heur heumadam. De nijemoodse oetvoeren van vrougere heukiste, woar je t eten in goaren of waarmholden konden.
‘Heumadam!?’
Mog Tiny ooit nog noar n nije noam veur heur stichten zuiken, den zol ik ‘Heumadam’ aanroaden.
n Klaain waarm steechie in de grote wereld, woarin en woaraan elkenain zok waarmen kin.

MOOI VERHOALTJE….